Woedend ben ik. Was ik. Ben ik.
Donderdagochtend half tien, telefoon: de afspraak over vier uur in het ziekenhuis, gaat niet door. Want de dokter is er vandaag niet.
Maar wij zijn er wél. Ik ben thuis, mijn kind is thuis, mijn man komt zo thuis.
Allemaal vrij omdat we die afspraak hebben.
Belangrijke afspraak in het ziekenhuis.
Donderdag is Derde Kerstdag. Dán horen we of de rug van Job moet worden geopereerd.
Na een traject van een jaar. Dokter hier, dokter daar, foto’s, mri. De hele rataplan.
Een jaar lang opgekropte spanning. Niet niks, zo’n rugoperatie. Kindje kan doodgaan op de operatietafel. Of er komen ernstige complicaties. Niet ingrijpen is minstens zo erg. De scoliose zal verergeren. Krom kind heb ik al – hij is er niet minder lief om -, maar chronische pijn en organen die in de verdrukking komen, liggen op de loer. Niemand die het weet.
Maar de artsen hebben een plan. Dat gaan ze ons vertellen, met z’n tweeën, op Derde Kerstdag.
‘De afspraak wordt verzet naar maart’, zegt de mevrouw in de hoorn.
Nee, dat wordt ie niet. Ga ik niet mee akkoord. Kan een ziekenhuis niet maken. Schandalig. Respectloos.
Zo ga ik nog even door.
Dat ze het niet snappen. Het is geen controle bij de tandarts. Dit is ons léven.
‘Vervelend’, beaamt ze.
‘Nee’, zeg ik. ‘Dit dóe je niet.’
Ze zal kijken. Misschien in januari. Ze zal bellen.
Ik kijk naar Job. Ik kan niks, jongen. Mama is geen dokter, weet je. Ze is afhankelijk van anderen. Net als jij.
Ik denk aan het eerste gesprek over de rug. Dokter die zei: ‘De kromming wordt erger. Willen we corrigeren, dan moet dat binnen een jaar.’
Ruim een jaar geleden. Zó lang duurt het traject van dokter hier, dokter daar, foto’s, mri.
Machteloos blijf ik kijken ik naar mijn kromme zoon. We kunnen vloeken, beleefd blijven, erachteraan bellen, het helpt niet.
Vandaag is de dokter die er zou zijn, er niet.
Ik zoek de brief. Gewoon, omdat ik het gevoel wil hebben er iets aan te doen. Kijk, hier staat het, Job. Dagtekening 11 november. ‘Op 27 december wordt u verwacht bij de dokters.’
Die ene man (of zijn secretaresse) wist toch al dat hij er niet zou zijn? Toch eerder dan deze donderdagochtend?
Misschien heeft ’ie een crematie. Of een kind dat in doodsnood op de IC ligt. Staat ’ie een spoedoperatie uit te voeren. Met trillende handen leg ik de brief weg.
Ik bel gewoon. Naar zijn afdeling. Moet het weten.
‘Is de dokter er?’
‘Nee mevrouw, die heeft vakantie. De hele week.’
22 thoughts on “Column: Derde Kerstdag”
Reageren is niet (meer) mogelijk.
Ongelofelijk….
Ik hoop dat de betreffende dokter je column leest en zich de ogen uit z’n hoofd schaamt….. En er vervolgens de rest van z’n carriere er alles aan gaat doen om dit nooit meer te laten gebeuren.
Ik realiseer me steeds meer dat ik geluk heb met mijn arts en ziekenhuis. Ruim zesenhalf jaar altijd míjn arts, hooguit een weekje – tijdig aangekondigde- verschuiving in de planning door vakantie of iets dringends. Zodat we inmiddels een ‘werk’relatie hebben. Het kan dus. Als ik doorga verpest ik je humeur verder.
Goed dat je jouw ervaring publiceert! Ik hoop op veel bijval want dit kan alleen veranderd worden door slechte tegenover goede ervaringen te zetten. Artsen en hun secretaresses ‘oude stijl’ lezen hier niet mee, die zijn te afgestompt. Ze kijken weg bij wat ze aanrichten met wangedrag en onprofessioneel handelen.
Ik hoop dat er snel een oplossing komt want het gaat letterlijk over de rug van Job.
lijkt mij dat je een klacht in moet dienen bij de klachtenfunctionaris van dat ziekenhuis en anders bij de inspectie.
ik ben zelf pas op 40 jarige leeftijd aan scoliose geopereerd,
een hele lange lijdensweg achter de rug, wachten en ziekenhuis in en uit…
Je zou naar het OLVG ziekenhuis kunnen gaan of naar de VU , beide in Amsterdam, maar de wachtlijsten zijn lang vrees ik.
wens je sterkte!
Dit is schandalig. Kunnen ze niet maken.
Het minste wat je moet doen is deze tekst afdrukken en aan de dokters toesturen.
Én nog een exemplaar meenemen als je wél ‘mag’ komen voor het geval ze de brief gemist hebben…
Sterkte!
Dit is wel behoorlijk schokkend. Alle reden om erachter aan te gaan. Niet pikken hoor. Je zit nu met de adrenaline, nu schrijven!
Lees en leef mee.
Je zou kunnen zeggen welk ziekenhuis en welke arts het is. Een twitter actie wil nog wel eens helpen om de mensen in beweging te krijgen en te zorgen dat de afspraak zo snel mogelijk plaats vindt, volgende week!
Helaas herken ik dit privé, gelukkig ook andersom meegemaakt: een arts die een privé-diner met zijn vrouw onderbreekt voor ons kind. Dit en andere verhalen/ervaring gaan helaas pas zoden aan de dijk zetten als we ze als patiënten GROOTSCHALIG in beeld brengen. Met de stichting Kind & Ziekenhuis hebben we hier zojuist een start me gemaakt (nu 200+) ervaring in 3 weken. Mag ik vriendelijk verzoeken dit verhaal ook te delen via http://www.kindenziekenhuis.nl/ervaring.
Daar zijn ALLE – positieve en negatieve – ervaringen 365 dagen per jaar welkom waardoor we continu de kind- en oudervriendelijkheid van de zorg in NL kunnen evalueren en (als 1 signaal uitgroeit tot een patroon) het gesprek aangaan.
Het delen van ervaringen kan overigens anoniem en alles blijft onzichtbaar voor de ziekenhuizen. Alleen de patronen die we zien worden eventueel gecommuniceerd om een compliment te geven of verandering op gang te brengen.
PS: Andere reageerders met een ervaring/verhaal zijn natuurlijk ook van harte welkom.
Zeer invoelbare kwaadheid en teleurstelling. Als voormalig specialist kan ik slechts inbrengen dat het helemaal de vraag is of de arts in kwestie hiervan enige weet heeft.
Het beheer van agenda (en ook mutaties daarin) is meestal in handen van ondersteunend personeel van het ziekenhuis. Degene die u heeft gebeld is vast niet dezelfde die de afspraak heeft gemaakt. U heeft natuurlijk alle recht om bij de Klachtenfunctionaris aan de bel te trekken. Immers hoe staat het met de logistiek en waar is de aandacht voor de zorgvrager? U hoeft dan bovendien vast niet tot maart te wachten. Sterkte en toch de beste wensen!
Ik heb jarenlang in een ziekenhuis gewerkt en dit gebeurde tot ver in 2000 met regelmaat. Sommige arsten zetten hun eigenbelang voorop. Ik heb het niet over overmachtsituaties, want dat kan gebeuren (ziekte, sterfgeval). Maar niet komen opdagen wegens golftoernooien, skivakanties of zonder reden – dat noem ik machtsmisbruik. Wat ook erg is: wie mag het vuile werk (=afbellen van patient) opknappen? Inderdaad. De secretaresse.
Hoezo het ligt niet aan de arts? Die mag toch een heel klein beetje geven om zijn patienten en even checken wat er in zijn agenda staat als hij lekker gaat skieen. Uit dit verhaal spreekt een veel breder probleem in Nederland: artsen zijn baronnen en patienten hebben zich maar te schikken. Hoeveel van die schandalen hebben we inmiddels gehad rond noncommunicatie en divagedrag van witte jassen? Mijn overbuurman werkte zelf in het ziekenhuis dat Annemarie niet wil noemen en schaamde zich kapot voor de heersende ego-mentaliteit. Geweldig dat Annemarie aan de bel trekt!
Ik zie dat je verhaal veel op twitter wordt geretweed ook door veel bonzen uit de gezondheidszorg. die zeggen: zet de naam van het ziekenhuis er bij! Dit kan niet en wat mij betreft ook de naam van de arts.
Aanvullend (en wellicht ten overvloede): Ik pleit voor zorgvuldigheid en zeker niet voor abrupt afzeggen van afspraken. Die eis geldt voor dokter en patient (no show). Secretaresses en assistentes hebben van beide fenomenen last.
Ik deel de mening van Weger. Zorgvuldigheid !! Bovendien vind ik beslist dat er wederhoor nodig is. We vernemen het graag.
Beste Annemarie,
Het is een schandalig verhaal. Ik vind wel dat je er vanaf het begin zelf al dichter op had moet zitten. Bouw zsm een persoonlijke band op met de arts. Vraag zijn/haar email en blijf in nauw contact met hen. De ervaring leert dat je de frontdesk zoveel mogelijk moet ontlopen. Het is verbazingwekkend hoeveel artsen openstaan voor direct contact met de patient via bv email. Uiteraard verschilt dat per zhuis. Ook dat speelt mee.
Heel veel succes in het verdere traject.
Grt.
Welk ziekenhuis? Mag dit naar de raad van toezicht? Schandalig!
Misschien dat het andersom dan ook werkt: een boete opleggen voor een arts die niet komt opdagen…
Och lieve mensen. In 1999 heb ik dit zelf allemaal meegemaakt. Nu zit ik, dankzij het staal, redelijk rechtop. Maar ik ben er nog, ik zit.
Ook ik heb maanden gewacht op een operatie.
Meer dan 9 maanden. Ik lag plat op bed, met enorme pijn. Het bleek dat de rug operaties op waren, bij mijn verzekering. Na zolang wachten kon ik opeens in het nieuwe jaar terecht. T is heel erg heftig. T is een spannende operatie. Ik hoop dat het resultaat goed zal zijn. Heel veel sterkte.
Enorm sterk geschreven, en wat een K-verhaal! Van hieruit de nodige herkenning, inclusief zorgen om scoliose. Hoewel ik zou snappen als je inderdaad naam en toenaam op Twitter oid zou gooien (op veler aanraden lees ik hierboven), het siert je dat je dit stuk schrijft zonder naamsvermelding. Ik zou je (ook uit eigen ervaring) willen aanraden dit stuk naar de betreffende arts te mailen, adres laat zich vaak makkelijk raden als je her nog niet hebt/kunt vinden. Je bereikt met deze reflectiemethode vaak meer dan met publiekelijk gaan. Lastig? Ik wil je er graag bij helpen, laat maar weten… Voor nu heel veel kracht gewenst!
Even voor de duidelijkheid ik ben dus VOOR het openbaar maken van naam ziekenhuis en arts!
Ik kan me zo goed voorstellen dat je woedend bent. Dit bewijst maar weer eens dat je voor zo’n arts niet meer als een nummer bent terwijl jij het zo anders voelt…
Je denkt nog aan hem, zo van zou hij een sterfgeval in de familie hebben of iets met één van zijn eigen kinderen. Maar als je dan na veel twijfelen toch belt en hoort dat hij op vakantie is…dan breek je toch.
Ik hoop dat jullie heel snel een nieuwe afspraak krijgen, moet lukken lijkt me na al deze reacties…
Zo herkenbaar! De machteloosheid, het gevoel van afhankelijkheid, ik ken het helaas uit ervaring. En ik begrijp ook waarom je geen namen noemt: je bent afhankelijk van die man en wilt hem niet tegen de haren in strijken. Je kunt niet zomaar overstappen naar een andere arts, want met een beetje pech begint het hele traject opnieuw. Of, minstens zo erg, het blijken vriendjes van elkaar te zijn die elkaar de hand boven het hoofd houden. Je wilt vechten voor je kind dat het zelf niet kan, maar je bent zo goed als machteloos, overgeleverd aan de specialisten en hun secretaresses. Dit is de Nederlandse gezondheidszorg. Je kunt er maar beter zo weinig mogelijk mee te maken hebben!
Lees net dat jullie deze maand “al” terecht kunnen. Fijn! Ik wens jullie een mooi jaar toe waarin jullie vooral van elkaar kunnen genieten!
Hoe heet die dokter?